ما متاسفانه در جامعه ای زندگی می کنیم که برای مشاهده چالش ها و سختی های زندگی دیگران به ریزبینی و دقت فراوان نیاز نداریم. تنها کافی است در کوچه و خیابان، محل کار یا در محل سکونت خویش سری بگردانیم تا شاهد رنج و مشقت افراد دور و بر خویش باشیم. شاهد باشیم که کودکی، کودکی خویش را در ازدحام کوچه و خیابان گم کرده است. شاهد باشیم که یک زن سرپرست خانوار بساط دستکش و جوراب را مقابل خود در گوشه ای از پیاده رو گسترانده و در سکوت و با دلشوره، دور شدن رهگذران بی تفاوت را به نظاره می نشیند. اگر امروز نتواند کاسبی کند، فرزندانش بی خوراک می مانند! مشاهده این صحنه ها چشمی تیزبین نمی خواهد بلکه قلبی انظاردهنده می طلبد تا به آن بیندیشد. این زنان, این کودکان به سختی روزگار می گذرانند و به حمایت نیاز دارند؛ حمایتی با حفظ عزت و کرامت انسانی شان و نه از سر دلسوزی و ترحم؛ حمایتی از جنس لطف پدرانه، مهر مادرانه یا عشق برادرانه و خواهرانه. همان حمایتی که در روزهای سخت وقتی دستی دست مان را گرفت و در بزنگاه کمک مان کرد، تپش قلب مان تندتر شد و اشک در چشمان مان حلقه زد و خداوند را سپاس گفتیم که نیک خواهی و نیکوکاری در میان ما هم چنان زنده است. هم چنین ساخت مدرسه یا آموزش رایگان به یک یا چند دانش آموز گرچه امر پسندیده ای محسوب می شود اما با توجه به شرایط کنونی کشور و محدود شدن آموزش به آموزش های آنلاین و مجازی، آنچه که می تواند در کمک به قشر نیازمند جامعه مثمر ثمر واقع شود، کمک به تجهیز مدارس مجازی به لوازم الکترونیک یا مجموعه ای از دانش آموزان کم بضاعت در مناطق دورافتاده و محروم است.